معرفی سیستم اعلام حریق

سیستم اعلام حریق زنگ هشداری است که سیگنال هایی را از آلارم های مختلف سنسورها دریافت می کند، این موارد را ارزیابی می کند و سپس اقدام مناسب را انجام می دهد. طیف گسترده ای از فن آوری های مختلف را می توان برای تشخیص آتش سوزی استفاده کرد. متداول ترین آنها دتکتورهای دود و دما هستند.
دلیل اصلی استفاده از این سیستم، تشخیص وقوع آتش سوزی در مرحله بسیار اولیه حتی بدون حضور انسان است و بنابراین سریعاً اقدامات مناسب را باید انجام داد. پس از شناسایی آتش سوزی، یک سیگنال هشدار صوتی یا دیداری (آژیر و چراغ چشمک زن) منتشر می شود. بسته به نوع طراحی سیستم، می توان آتش نشانی را نیز خبر کرد یا سیستم خاموش کننده اتوماتیک را فعال کرد.

سیستم اعلام حریق دارای سه نوع متداول زیر میباشند:

متعارف: این سیستم یک هشدار وقوع آتش است که منطقه آشکارساز فعال یا نقطه تماس دستی را توسط یک LED شناسایی می کند. این متفاوت از یک پیام متنی است که در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر در یک صفحه نمایش LCD ایجاد می شود. در واقع در سیستم اعلام حریق متعارف یا کانونشنال منطقه حدودی حریق مشخص می شود.

وایرلس یا بیسیم: از هیچ گونه سیم کشی بین پانل کنترل آتش و سایر دستگاه ها استفاده نمی کنند. در نوع بی سیم، سیگنال از ردیاب ها به صفحه کنترل با فرکانس رادیویی منتقل می شود. این سیستم در اماکنی که امکان سیم کشی و یا تغییر و دسترسی به تمام نقاط آن وجود ندارد استفاده می شود.

آدرس پذیر: از مجموعه ای از آشکارسازهای آتش و دستگاه هایی ساخته شده است که به یک صفحه کنترل مرکزی متصل می شوند. با استفاده از سیستم های آدرس پذیر، هر دستگاه دارای یک آدرس یا مکان است، که این امکان را می دهد تا آشکارساز دقیق مکان حریق ایجاد شده را به سرعت شناسایی کند.

نوع آدرس پذیر ومتعارف شامل مواردزیر میباشد:
دتکتور، کنترل پنل مرکزی، اینترفیس ها یا مازولها، شستی، مونیتورینگ، آژیرهاو بیم دتکتورها